Αποφθέγματα του Άρθουρ Σοπενχάουερ

Ο Άρθουρ Σοπενχάουερ  απο Δάντσιχ της Πολωνίας, γεννήθηκε 22 Φεβρουαρίου 1788 - Φρανκφούρτη, και πεθανε στην Γερμανία, 21 Σεπτεμβρίου 1860 ήταν Γερμανός φιλόσοφος, γνωστός για τον αθεϊστικό πεσσιμισμό του.

• «… Και μόνο το παρουσιαστικό της γυναίκας αποκαλύπτει ότι δεν είναι προορισμένη για τις μεγάλες διανοητικές εργασίες. Ξεπληρώνει το χρέος της στην ζωή, όχι με τη δράση αλλά με τον πόνο, τις ωδίνες του τοκετού, τη γεμάτη λαχτάρα φροντίδα του παιδιού, οφείλει να υπακούει τον άντρα, να είναι μια υπομονετική σύντροφος που του προσφέρει γαλήνη. Δεν είναι φτιαγμένη ούτε για μεγάλες προσπάθειες ούτε για υπερβολικούς κόπους και απολαύσεις. Η ζωή της μπορεί να κυλήσει πιο σιωπηλή, πιο ασήμαντη και πιο ήσυχη απ αυτή του άντρα, χωρίς να είναι εκ φύσεως ούτε καλύτερη ούτε χειρότερη…»
• «… Στις νέες κοπέλες φαίνεται πως η φύση θέλησε να κάνει αυτό που λέμε στην δραματουργία απροσδόκητη εξέλιξη. Τις κοσμεί για μερικά χρόνια με μια ομορφιά, με μια χάρη, μια τελειότητα εκπληκτική, εις βάρος της υπόλοιπης ζωής τους, ώστε κατά τα σύντομα αυτά χρόνια λάμψης να μπορέσουν να κατακυριεύσουν την φαντασία κάποιου άντρα και να τον κάνουν ν’ αναλάβει την ευθύνη τους. Για να επιτύχουν στο εγχείρημα αυτό, η καθαρή σκέψη και η λογική δεν θα αποτελούσαν επαρκής εγγυήσεις. Έτσι, η φύση εξόπλισε την γυναίκα όπως και κάθε άλλο πλάσμα, με τα απαραίτητα εφόδια και όργανα προκειμένου να διασφαλίσει την ύπαρξη της και μόνο κατά την διάρκεια του απαραίτητου χρόνου, καθότι η φύση ενεργεί κι εδώ με την συνήθη οικονομία της. Όπως ακριβώς το θηλυκό μυρμήγκι μετά την συνεύρεση με το αρσενικό χάνει τα φτερά, που θα του ήταν άχρηστα ή ακόμα και επικίνδυνα κατά την διάρκεια της επώασης, έτσι και η γυναίκα χάνει την ομορφιά της μετά από δύο ή τρεις γέννες…»
• «...Για τον ίδιο λόγο, οι φιλοφρονήσεις μεταξύ γυναικών φαίνονται γελοιωδέστερες απ' ό,τι μεταξύ ανδρών. Πα­ρατηρήστε, εξάλλου, ότι ο άνδρας μιλάει κατά κανόνα με κάποια υπόληψη και κάποια αν­θρωπιά ακόμη και στους πιο ασήμαντους υπο­τακτικούς του, ενώ είναι ανυπόφορο να βλέπει κανείς με τι υπεροψία μια γυναίκα του καλού κόσμου απευθύνεται σε μια γυναίκα κατώτε­ρης τάξης, όταν η δεύτερη δεν είναι στην υπη­ρεσία της. Τούτο οφείλεται, ίσως, στο ότι με­ταξύ γυναικών οι κοινωνικές διαφορές είναι πολύ πιο πρόσκαιρες απ' ότι μεταξύ των αν­δρών και στο ότι οι διαφορές αυτές μπορούν άνετα να μεταβληθούν ή να καταργηθούν η κοινωνική θέση που κατέχει ένας άνδρας εξαρτάται από μύριες παραμέτρους. Για τις γυναίκες, μία και μόνη παράμετρος είναι η αποφασιστική: ο άνδρας στον οποίο κατάφε­ραν ν' αρέσουν. Η μοναδική τους λειτουργία τις καθιστά πολύ πιο ισότιμες, κι έτσι γυρεύ­ουν να δημιουργήσουν μεταξύ τους κοινωνικές διαφορές. Πρέπει να σκοτίστηκε από τον έρωτα ο νους των ανδρών για να ονομάσουν ωραίο αυτό το μικρόσωμο φύλο, με τους στενούς ώμους, τους φαρδιούς γοφούς και τις κοντές γάμπες. Όλη η ομορφιά του έγκειται πράγμα­τι στο ερωτικό ένστικτο. Αντί να το ονομά­ζουμε ωραίο, θα ήταν πιο σωστό να το απο­καλούμε αντιαισθητικό...»
• «...είναι σχεδόν αδύνατον να βρει κανείς μια γυναίκα απολύτως φιλαλή­θη και άδολη. Γι' αυτό ακριβώς και οι γυναί­κες διαβλέπουν τόσο εύκολα την προσποίηση του άλλου και δεν συνιστάται να χρησιμοποι­είς την προσποίηση μαζί τους. Από αυτό το θεμελιώδες ελάττωμα και από τις συνέπειες του πηγάζουν η ψευτιά, η απιστία, η προδο­σία, η αχαριστία κ.λπ. Επίσης, οι γυναίκες ψευδορκούν στο δικαστήριο πολύ πιο συχνά από τους άνδρες, και αποτελεί ερώτημα το κατά πόσον θα έπρεπε να τους επιτρέπεται ο όρκος...»
• Όταν είμαστε νέοι, έχουμε την αυταπάτη ότι κατά τη διάρκεια της ζωής μας τα σημαντικά γεγονότα και οι σοβαροί άνθρωποι θα εμφανίζονται μπροστά μας με νταούλια και βιολιά: όταν όμως γερνάμε και κοιτάζουμε αναδρομικά τη ζωή μας, συνειδητοποιούμε ότι καθετί το σημαντικό μπήκε σ' αυτή απαρατήρητο κι απ' την πίσω πόρτα.
• ...όπως ακριβώς το θυλικό μυρμήγκι μετά τη συνεύρεση με το αρσενικό χάνει τα φτερά του, που θα του ήταν άχρηστα ή ακόμα και επικίνδυνα για την περίοδο της επώασης, έτσι και η γυναίκα χάνει την ομορφία της μετά από δύο ή τρείς γέννες, αναμφίβολα για τον ίδιο λόγο.
• Κάθε προικισμένος άνθρωπος, κάθε άνθρωπος που δεν ανήκει στα θλιβερά 5/6 της ανθρωπότητας που είναι εκ φύσεως μειονεκτικά, όταν περάσει τα σαράντα είναι δύσκολο να δείξει κάποια στοιχεία μισανθρωπισμού. Γιατί κρίνοντας απ' τον εαυτό του, έχει καταλήξει στα συμπεράσματα του σχετικά με τους άλλους κι έχει ανακαλύψει, πως σε ό,τι αφορά το κεφάλι αλλά και την καρδιά, πολλές φορές μάλιστα και τα δύο, έχει φτάσει σ' ένα επίπεδο που οι άλλοι αδυνατούν να φτάσουν• γι' αυτό και αποφεύγει την οποιαδήποτε σχέση μαζί τους. Για τον ίδιο λόγο, ο καθένας αγαπάει ή μισεί την μοναξιά του, με άλλα λόγια την παρέα με τον εαυτό του, ανάλογα με το πόσο αξίζει ο ίδιος.
• Οι άνθρωποι δημιουργούμε την βίαιη εκδοχή της φύσης, αφού <εξατομίκευση>, την οποία επιβάλουμε στα πράγματα, στην ουσία την απευθύνουμε σε μια τυφλή μαχητική ενέργεια, η οποία, μόλις εξατομικευτεί και υλοποιηθεί, στρέφεαιι εναντίον του εαυτού της. Η δόξα του ανθρώπου για επιστημονική και πρακτική γνώση δημιουργει έναν κόσμο που τρώει τον εαυτό του.
• Από τη σκοπία της νιότης, η ζωή φαίνεται να εκτείνεται στο άπειρο μέλλον· απ' τη σκοπία των γηρατειών όμως, φαίνεται ότι δεν είναι παρά ένα σύντομο παρελθόν· άρα στην αρχή η ζωή μας δίνει την εντύπωση ότι τα πράγματα είναι πολύ μακριά, σας να κοιτάζουμε τον κόσμο ανάποδα μέσα από τον αντικειμενικό φακό του τηλεοσκοπίου· ενώ προς το τέλοςτης ζωής είναι σαν να κοιτάζουμε απ' τον προσοφθάλμιο.

• Για τον Σοπενχάουερ, μόνο η τέχνη μπορεί να μας παράσχει τη δυνατότητα πρόσκαιρης διαφυγής από την τυραννία που επιβάλλει σ? εμάς η βούληση.
• Η ηθική θεωρία του Σοπενχάουερ πρότεινε ότι υπάρχουν τρία κύρια ηθικά ελατήρια: συμπόνια, μοχθηρία και εγωισμός. Η συμπόνια είναι το κύριο κίνητρο της ηθικής έκφρασης. Η μοχθηρία και ο εγωισμός είναι εκφυλισμένες εναλλακτικές ηθικές εκφράσεις.
• Η αισθητική απόλαυση που προσφέρει η επαφή με την τέχνη, για τον Σοπενχάουερ, είναι παροδική.
• Οι άνθρωποι υποφέρουμε, επειδή επιθυμούμε αυτά που αδυνατούμε να αποκτήσουμε. Για το λόγο αυτό μάλιστα είμαστε όλοι, κατά τον φιλόσοφο, καταδικασμένοι να δυστυχήσουμε.
• «Ο εγωισμός είναι τόσο μεγάλους, που η υφήλιος ολόκληρη δεν μπορεί να τον χωρέσει. Γιατί αν έμπαινε σε καθέναν το δίλημμα να εκλέξει ανάμεσα στην εκμηδένιση του σύμπαντος και στη δική του προσωπική καταστροφή, δεν είναι ανάγκη να πω εγώ ποια θα ήταν η απάντηση.»
• Μόνο η αρσενική διάνοια, συσκοτισμένη από τη σεξουαλική ορμή, θα μπορούσε να ονομάσει το μικροκαμωμένο φύλο, με τους στενούς ώμους, τους φαρδείς γοφούς και τα κοντά πόδια, ωραίο φύλο.
• Σύμφωνα με τους ινδουιστές, η επιθυμία (βούληση), η επονομαζόμενη «τάνχα», είναι η αιτία όλων των δεινών του ανθρώπου.
• «Ο άνθρωπος κάνει σίγουρα εκείνο που θέλει, όμως είναι δύσκολο ν' αποφασίσει τι είναι αυτό που θέλει.»
• Αν μπορούσαμε να δούμε το μέλλον, υπάρχουν φορές που τα παιδιά θα έμοιαζαν με αθώους φυλακισμένους, καταδικασμένους όχι σε θάνατο, αλλά στη ζωή, και προς το παρόν εντελώς ανίδεους για το τι σημαίνει η ποινή τους.
• Αναφορικά με την έννοια της βούλησης, είναι γνωστή η επίδραση που άσκησε ο ινδουισμός στη φιλοσοφία του Σοπενχάουερ.
• Και μόνη η εμφάνιση της γυναίκας δείχνει ότι δεν είναι προορισμένη για τα μεγάλα έργα, ούτε τα πνευματικά, ούτε τα χειρονακτικά. Η γυναίκα ξοφλάει το χρέος της στη ζωή, όχι με τη δράση, αλλά με την οδύνη, με τους πόνους του τοκετού και με τις αναρίθμητες φροντίδες για το παιδί.

• Όταν, στο τέλος της ζωής τους, οι περισσότεροι άνθρωποι κοιτάζουν προς τα πίσω, ανακαλύπτουν ότι έζησαν όλη τους τη ζωή εν αναμονή. Με έκπληξη θα συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που άφησαν να τους διαφύγει χωρίς να το εκτιμήσουν και να το απολαύσουν, δεν ήταν άλλο από τη ζωή τους. Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος, ξεγελασμένος από την ελπίδα, χορεύει προς την αγκαλιά του θανάτου.
• Ο Σοπενχάουερ επισημαίνει πως το έργο τέχνης γεννιέται τις λιγοστές φορές κατά τις οποίες ο νους του ανθρώπου καταφέρνει να εργαστεί αυτόβουλα για να ικανοποιηθεί ο ίδιος κι όχι για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της βούλησης.
• Κάθε ερωτικό αίσθημα, οποιαδήποτε αιθαιριότητα κι αν περιβάλλεται, όλες τις ρίζες του τις έχει στο φυσικό γενετήσιο ένστικτο.
• Η αίσθηση δύο φίλων που συναντιούνται έπειτα από μια ολόκληρη γενιά απουσίας είναι μια αίσθηση μεγάλης απογοήτευσης για τη ζωή στο σύνολό της.
• Όταν ο άνθρωπος ξεφεύγει από τη δέσμευση της βούλησης, η νόησή του αποπροσανατολίζεται από την επιδίωξη των υποκειμενικών του στόχων και στρέφεται στο αντικειμενικό, ήτοι το καθολικό.
• Η λεπτότητα στη γυναίκα είναι δύναμη.
• Η πίστη είναι όπως ο έρωτας, δεν μπορείς να την αποκτήσεις με τη βία.
• Ο νους είναι από τη φύση του ένας σκληρά εργαζόμενος μεροκαματιάρης, που το πολύ απαιτητικό αφεντικό του, η βούληση, τον απασχολεί από το πρωί έως το βράδυ. 
• Η έμφυτη ικανότητα μπορεί πολλές φορές ν' αναπληρώσει την έλλειψη μόρφωσης, 
• αλλά καμιά πνευματική μόρφωση δεν μπορεί ν' αναπληρώσει την έλλειψη έμφυτης ικανότητας.
• Η τέχνη, για τον φιλόσοφο, δεν στοχεύει στην φωτογραφική αναπαράσταση γεγονότων ή προσώπων πεπερασμένων, αλλά στην ανάδειξη των καθολικών ιδεών, που σύμφωνα με τον Πλάτωνα, δεν δεσμεύονται, ούτε και επηρεάζονται από το χώρο και το χρόνο.
• Γενικά, οι γυναίκες πολύ λίγο επηρεάζονται απ' την ωραιότητα, και ιδίως του προσώπου. Εκείνο που συντελεί στην κατάκτησή τους είναι η σωματική ρώμη και το θάρρος του άντρα.
• Κάθε αλήθεια περνάει από τρία στάδια. Πρώτα γελοιοποιείται. Μετά βρίσκει σφοδρή αντίθεση. Και στο τέλος θεωρείται αυτονόητη.
• Από τα μικροπράγματα καταλαβαίνουμε καλύτερα τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Γιατί στα πιο μεγάλα δείχνεται πιο προσεκτικός και κρύβεται.
• Οι παλιάνθρωποι είναι πάντοτε κοινωνικοί και μάλιστα όταν ένας άνθρωπος έχει μέσα του μια στάλα ευγένεια, δεν βρίσκει μεγάλη ευχαρίστηση στη συντροφιά των άλλων.
• Ο άνθρωπος είναι αδύνατο να ζήσει ευτυχισμένη ζωή. Το καλύτερο που μπορεί να κατορθώσει είναι να ζήσει μια ηρωική ζωή.
• Κάθε άνθρωπος θεωρεί τα όρια του δικού του οπτικού πεδίου σαν τα όρια του κόσμου.
• Η ευθυμία και η ελαφράδα της νεότητάς μας οφείλονται εν μέρει στο γεγονός ότι ανηφορίζουμε το βουνό της ζωής και δε βλέπουμε το θάνατο που βρίσκεται στη βάση της άλλης μεριάς.
• Ο χρόνος είναι αυτό, χάρη στο οποίο, καθετί σε οποιαδήποτε στιγμή μετατρέπεται σε τίποτα, οπότε χάνει κάθε αληθινή αξία.
• Ο κόσμος είναι μια δική μου ιδέα.
• Ο γιατρός βλέπει τον άνθρωπο σε όλη του την αδυναμία· ο δικηγόρος σε όλη του την κακία· και ο θεολόγος σε όλη του τη βλακεία.
• Αν σωπάσω για το μυστικό μου, το κρατώ φυλακισμένο. Αν το αφήσω να ξεφύγει από τη γλώσσα μου, με κρατά εκείνο. Στο δέντρο της σιωπής κρέμονται οι καρποί της γαλήνης.
• "Το να εξαναγκάζεις ένα άτομο με υψηλά και σπάνια χαρίσματα να εξασκήσει ένα επάγγελμα απλώς χρήσιμο, είναι σαν να χρησιμοποιείς ένα πολύτιμο βάζο, διακοσμημένο με την ωραιότερη ζωγραφική, σαν κανάτα για την κουζίνα"
• "Αν ενας θεος δημιουργησε αυτον τον κοσμο, δεν θα μου αρεσε να ειμαι ο Θεος. Η δυστυχια και οι συμφορες του θα ραγιζαν τη καρδια μου".
• Κάθε αλήθεια περνάει από τρία στάδια. Πρώτα γελοιοποιείται. Μετά βρίσκει σφοδρή αντίθεση. Και στο τέλος θεωρείται αυτονόητη.
• Ο γιατρός βλέπει τον άνθρωπο σε όλη του την αδυναμία· ο δικηγόρος σε όλη του την κακία· και ο θεολόγος σε όλη του τη βλακεία.
• Οι παλιάνθρωποι είναι πάντοτε κοινωνικοί και μάλιστα όταν ένας άνθρωπος έχει μέσα του μια στάλα ευγένεια, δεν βρίσκει μεγάλη ευχαρίστηση στη συντροφιά των άλλων.
• Όσο πιο περιορισμένος είναι ο ορίζοντας και ο κύκλος της δραστηριότητας και των επαφών μας, τόσο πιο ευτυχισμένοι είμαστε. Γιατί με το άνοιγμα του ορίζοντα πολλαπλασιάζονται και μεγεθύνονται οι έγνοιες, οι επιθυμίες, ο τρόμος.
• Ο άνθρωπος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αλλά δεν μπορεί να θέλει ό,τι θέλει.
• Ο Γκυ ντε Μωπασσάν, βγαίνοντας από ένα μπουρδέλο, στο Παρίσι το 1881, ανέκραξε: Ο δάσκαλος μου ο Σοπενχάουερ!
• Η μεγαλοφυΐα στην καθημερινή ζωή είναι τόσο χρήσιμη όσο ένα αστρονομικό τηλεσκόπιο στο θέατρο.
• Κάθε κοινωνική συναναστροφή απαιτεί αμοιβαία προσαρμογή και διάθεση, γι' αυτό όσο πιο μεγάλη τόσο και πιο ανούσια. Εντελώς ο εαυτός του κανείς μπορεί να είναι μόνο εφόσον μένει μόνος του. Μόνο τότε είναι ελεύθερος.
• Αυτός ο κόσμος είναι, λοιπόν, έτσι φτιαγμένος, όπως θα έπρεπε να είναι για να μπορεί ίσα-ίσα να υπάρχει. Αν όμως ήταν λίγο χειρότερος, δεν θα μπορούσε να υπάρχει.
• Επίσης, οι γυναίκες ψευδορκούν στο δικαστήριο πολύ πιο συχνά από τους άνδρες, και αποτελεί ερώτημα το κατά πόσον θα έπρεπε να τους επιτρέπεται ο όρκος...»
• Δύο είναι οι εχθροί της ανθρώπινης ευτυχίας: πόνος και ανία.
• Δύο είναι οι εχθροί της ανθρώπινης ευτυχίας: πόνος και ανία.
• Η συμπόνια με τα ζώα βρίσκεται σε τέτοια σχέση με την καλοσύνη του χαρακτήρα, που μπορεί κανείς να ισχυριστεί με βεβαιότητα ότι όποιος είναι βάναυσος απέναντι στα ζώα δεν μπορεί να είναι ένας καλός άνθρωπος.
• «...είναι σχεδόν αδύνατον να βρει κανείς μια γυναίκα απολύτως φιλαλή θη και άδολη. Γι' αυτό ακριβώς και οι γυναί κες διαβλέπουν τόσο εύκολα την προσποίηση του άλλου και δεν συνιστάται να χρησιμοποι είς την προσποίηση μαζί τους. Από αυτό το θεμελιώδες ελάττωμα και από τις συνέπειες του πηγάζουν η ψευτιά, η απιστία, η προδο σία, η αχαριστία κ.λπ. Επίσης, οι γυναίκες ψευδορκούν στο δικαστήριο πολύ πιο συχνά από τους άνδρες, και αποτελεί ερώτημα το κατά πόσον θα έπρεπε να τους επιτρέπεται ο όρκος...»
• Κάθε κοινωνική συναναστροφή απαιτεί αμοιβαία προσαρμογή και διάθεση, γι' αυτό όσο πιο μεγάλη τόσο και πιο ανούσια. Εντελώς ο εαυτός του κανείς μπορεί να είναι μόνο εφόσον μένει μόνος του. Μόνο τότε είναι ελεύθερος.
• Δύο είναι οι εχθροί της ανθρώπινης ευτυχίας: πόνος και ανία.
• Αυτή η ζωή γεννά το χρόνο· δημιουργήθηκε συγχρόνος με τούτο το σύμπαν, επειδή η ψυχή τον δημιούργησε συγχρόνως με το σύμπαν.
• Όσο πιο περιορισμένος είναι ο ορίζοντας και ο κύκλος της δραστηριότητας και των επαφών μας, τόσο πιο ευτυχισμένοι είμαστε. Γιατί με το άνοιγμα του ορίζοντα πολλαπλασιάζονται και μεγεθύνονται οι έγνοιες, οι επιθυμίες, ο τρόμος.
• Η μεγαλοφυΐα στην καθημερινή ζωή είναι τόσο χρήσιμη όσο ένα αστρονομικό τηλεσκόπιο στο θέατρο.
• Δεν θα έπρεπε να υποθέτει κανείς ότι ο χρόνος βρήσκεται έξω απο την ψυχή, όπως επίσης ούτε ότι η αιωνιότητα του βρίσκεται εκεί έξω από την ύπαρξη του όντος.
• <>,αμφιβάλλω, σκέφτομαι, άρα υπάρχω.
• Ο μόνος λόγος για να μην είναι κανείς ιδιοτελής είναι η αναγνώρηση του εαυτού του στον άλλον. Έτσι, ο σπρωγμένος από την τυφλή βούληση άνθρωπος διαπιστώνει ότι και σε όλα τα άλλα ζωντανά πλάσματα κατοικεί η ίδια τυφλή βούληση που τους δημιουργεί πόνο.
• Μέσα απο την συμπόνια ξεπερνιέται ο εγωισμός.
• Μην πληγώσεις κανέναν, πιο πολύ βοήθησε όλους στο μέτρο που μπορείς.
• Ο Νίτσε είχε επηρεαστεί αρχικά απο τον Σοπενχάουερ, αργότερα όμως διαφοροποιήθηκε, κυρίως μεταστρέφοντας τον πεσιμισμό του Σοπενχαουερ σε μια ζωική αισιοδοξίας.
• Ήδη απ' την παιδική μας ηλικία διαμορφώνεται το υπόβαθρο της αντίληψης μας για τον κόσμο, και ταυτόχρονα η ρηχότητα ή το βάθος της: αργότερα συμπληρώνεται και ολοκληρώνεται, χωρίς όμως να αλλάζει στην ουσίατης[...]
• Εγώ θα φτάσω τα ενενήντα.  Μου το λένε ο καλός μου ύπνος και το γερό μυϊκό μου σύστημα. Ο θάνατος στα ογδόντα έχει ακόμα κάτι βίαιο, στα ενενήντα είναι ήπιος.
• Ο Καρτέσιος απέδιδε την ύπαρξη της πραγματικότητας του εξωτερικού κόσμου στη θεία χάρη, κάτι που βέβαια ηχεί παράξενα, γιατί ενώ οι άλλοι φιλοσόφοι του θεϊσμού προσπαθούσαν νε βάση την ύπαρξη του κόσμου να αποδείξουν την ύπαρξη του Θεού
• Η σύμπτωση δεν έχει καμία θέση στη ζωή, αλλά επικρατεί μονάχα αρμονία και τάξη.
• Το ότι όλα όσα συμβαίνουν, χωρίς εξαίρεση, συμβαίνουν με αυστηρή αναγκαιότητα, πρέπει να θεωρηθει μια a priori και επομένως αδιαφιλονίκητη αλήθεια: επιδεικτικό φαταλισμός.
• Ζωή είναι μια κατάσταση που επιτρέπει σε ένα σώμα να διατηρεί την ουσιαστικη του μορφή, μέσα από μια συνεχή διαδικασία ανταλλαγής ύλης.
• Άρα οι ηθικές και πνευματικές αξίες δεν μας έρχονται απέξω, αλλά προέρχονται απ' τα βάθη της ίδιας μας της ύπαρξης. Καμιά παιδαγωγική και κανένας Πεσταλότσι δεν μπορεί από ένα τούβλο να δημιουργήσει έναν σκεπτόμενο άνθρωπο: ποτέ και σε καμμία περίπτωση! 'Οποιος γεννήθηκε τούβλο, τούβλο θα πεθάνει.
• Γιατί κατά βάση κάθε ατομικότητα είναι ένα συγκεκριμένο σφάλμα, ένα παραπάτημα, κάτι που καλό θα ήταν να μήν είχε υπάρξει, και μάλιστα η διόρθωση αυτού του λάθους είναι ο ουσιαστικός σκοπός της ζωής.
• Η ζωή εμφανίζεται σαν μια απάτη διαρκείας, τόσο στα μικρά όσο και στα μεγάλα.
• Το 1813, σε ηλικία 25 ετων, έχοντας φτάσει δτο στάδιο όπου έπρεπε να γράψει τη διδακτορική του διατριβή, μετσακόμισε στο Ρούντολστατ... ο τίτλος της διατριβής ήταν Η τετραπλή προέλευση της αρχής του επαρκούς αιτίου και αποτέλεσε τον πυρήνα της μετέπφιλοσοφίας του.
• Οι άνθρωποι δημιουργούμε την βίαιη εκδοχή της φύσης, αφού <<εξατομίκευση>>, την οποία επιβάλουμε στα πράγματα, στην ουσία την απευθύνουμε σε μια τυφλή μαχητική ενέργεια, η οποία, μόλις εξατομικευτεί και υλοποιηθεί, στρέφεαιι εναντίον του εαυτού της. Η δόξα του ανθρώπου για επιστημονική και πρακτική γνώση δημιουργει έναν κόσμο που τρώει τον εαυτό του.
• Ξυπνούσε το πρωί, πλενόταν, μελετουσε και έπαιζε στα διαλείμματα φλάουτο, έτρωγε μεσημεριανό στην Αγγλική Αυλή, ένα πανδοχείο στο κέντρο της πόλις, μετά ξεκουραζόταν, διάβαζε, έκανε τον απογευματινό του περίπατο και ενημερωνόταν για τα τελευταία νέα από τους Times του Λονδίνου. Μερικές φορές παρακολουθούσε συναυλίες και πριν πέσει για ύπνο διάβαζε εμβληματικά γι' αυτόν κείμενα, όπως οι Ουπανισάδες.
• Το 1836, στην τελευταία φάση της ζωής του, ο Σοπενχάουερ έγραψε ένα μικρό έργο με τίτλο Περι της βούλησης στη φύση, με σκοπό να επαναδιατυπώσει τις μεταφυσικές του απόψεις στο φως των τελευταίων επιστημονικώς δεδομένων.
• Το 1839, ο Σοπενχάουερ ολοκλήρωσε ένα δοκίμιο για το οποίο ήταν ιδιαίτερα υπερήφανος:<<Για την ελευθερία της ανθρώπινης βούλησης>>, για το οποίο πήρε το πρώτο βραβείο της Βασιλικής Δανικής Εταιρείας Επιστημών και Γραμμάτων.
• Ο Άρθουρ Σοπενχάουερ, ένας πεσιμιστής ευνοημένος απ' τη μοίρα, θεωρούσε ότι η ζωή δεν υπάρχει για να την απολαμβάνουμε, αλλα <<για να ανεχόμαστε και να την τελειώνουμε μιαν ώρα αρχύτερα>>, άρα <<είναι καλύτερα να την έχεις πίσω σου παρά μπροστά σου>>. Κι αυτά τα έλεγε ένας φιλόσοφος που η ζωή του μόνο άσχημη δεν ήταν!
• <<Αυτά που μου γράφεις για την υγεία σου, για τον μισανθρωπισμό σου, για την σκοτεινή σου διάθεση, με ανησυχούν περισσότερο απ' όσο μπορώ και μου επιτρέται να σου πώ, ξέρεις πολύ καλα γιατί>>(Η μητέρα προφανός εννοούσε τον άντρα της και φοβόταν ότι ο γίος της θα αυτοκτονούσε όπως κι εκείνος.)
• Κυριότερο θέμα της αλληλογραφίας με τη μητέρα και την αδελφή του ήταν τα χρήματα, τα περιουσιακά και κληρονομικά ζητήματα: εισοδήματα, κτηματικά ζητήματα, ποσοστά σε μετοχές και κτήματα, νοίκια,επικαρπίες, κοκ.
• Κανένας άνθρωπος δεν έχει ζήσει στο παρελθόν, και κανείς δεν θα ζήσει στο μέλλον. Το παρόν είναι η μόνη μορφή κάθε ζωής και το μόνο σίγουρο κτήμα της, το οποίο κανείς δεν μπορεί να της αφαιρέσει.
• Όταν είμαστε νέοι, έχουμε την αυταπάτη ότι κατά τη διάρκεια της ζωής μας τα σημαντικά γεγονότα και οι σοβαροί άνθρωποι θα εμφανιζονται μπροστά μας με νταούλια και βιολιά: όταν όμως γερνάμε και κοιτάζουμε αναδρομικά τη ζωή μας, συνειδητοποιούμε ότι καθετί το σημαντικό μπήκε σ' αυτήν απαρατήρητο κι απ' την πίσω πορτα.
• Κάθε προικισμένος άνθρωπος, κάθε άνθρωπος που δεν ανήκει στα θλιβερά 5/6 της ανθρωπότητας που είναι εκ φύσεως μειονεκτικά, όταν περάσει τα σαράντα είναι δύσκολο να δείξει κάποια στοιχεία μισανθρωπισμού. Γιατί κρίνοντας απ' τον εαυτό του, έχει καταλήξει στα συμπεράσματα του σχετικά με τους άλλους κι έχει ανακαλύψει, πως σε ό,τι αφορά το κεφάλι αλλά και την καρδιά, πολλές φορές μάλιστα και τα δύο, έχει φτάσει σ' ένα επίπεδο που οι άλλοι αδυνατούν να φτάσουν• γι' αυτό και αποφεύγει την οποιαδήποτε σχέση μαζί τους. Για τον ίδιο λόγο, ο καθένας αγαπάει ή μισεί την μοναξιά του, με άλλα λόγια την παρέα με τον εαυτό του, ανάλογα με το πόσο αξίζει ο ίδιος.
• Για να καταλάβουμε πόσο μικρή είναι η ζωή, πρέπει να έχουμε χρόνια στη πλάτη μας, πρέπει δηλαδή να έχουμε ζήσει πολύ.
• Όταν είμαστε νέοι, ο ίδιος ο χρόνος φαίνεται να κυλάει πολύ πιο αργά·γι' αυτό και το πρώτο τέταρτο της Ζωής μας δεν είναι μόνο το ευτυχιστερο αλλά και το πιο παρατεταμένο·αφήνει πίσω του πιο πολλές αναμνήσεις.
• Κάθε άνθρωπος έχει να σου πει πολύ περισσότερα πράγματα για το πρώτο τέταρτο της ζωής του παρά για τις δυο επόμενες παριόδους μαζί. Μάλιστα όπως συμβαίνει στην Άνοιξη του έτους, έτσι και στην άνοιξη της ζωής, οι μέρες είναι κουραστικά μεγάλες·το φθινόπωρο όμως, είτε του έτους είτε της ζωής, αν και οι μέρες είναι μικρές, είναι πιο χαρούμενες και πιο ομοιόμοφες. Όταν η ζωή φτάσει στο τέλος της, δεν ξέρουμε καν πού έχουμε μείνει...
• Όσο περισσότερο ζούμε, τόσο λιγότερα γεγονότα μας φαίνονται σημαντικά, ή αρκετά σπουδαία, για να θέλουμε να τα θυμόμαστε αργότερα, να τα κρατήσουμε δηλαδή σταθερά στη μνήμη μας: γι' αυτό και μόλις περάσουν, τα ξεχνάμε. Περνάει λοιπόν ο χρόνος έτσι, χωρίς ν' αφήνει ίχνη.
• Όσα πράγματα κάναμε στο παρελθόν, τα γεγονότα που συνέβησαν πριν από χρόνια, μοιάζουν με αντικείμενα στην ακτή, που για τον ναυτικό που απομακρύνεται γίνονται κάθε λεπτό που περνάει όλα και μικρότερα, λιγότερο αναγνωρίσιμα και λιγότερο ευδιάκριτα. Απ' την άλλη μεριά, συμβαίνει καμιά φορά η μνήμη και η φαντασία να φέρουν στο μυαλό μας κάποια παλιά ξεχασμένη σκηνή τόσο ζωντανά, σαν να συνέβη μόλις χτες· μας φαίνεται έτσι πολύ κοντινή....
• Ζωή είναι μια κατάσταση που επιτρέπει σε ένα σώμα να διατηρεί την ουσιαστηκή του μορφή, μέσα  από μια συνεχή διαδικασία ανταλλαγής ύλης.
• Οι παλιάνθρωποι είναι πάντοτε κοινωνικοί και μάλιστα όταν ένας άνθρωπος έχει μέσα του μια στάλα ευγένεια, δεν βρίσκει μεγάλη ευχαρίστηση στη συντροφιά των άλλων.
• Αν το σπάνιο χάρισμα της μαντικής συναντιόταν πολύ συχνότερα, θα επαληθεύονταν με ακρίβεια αμέτρητα περιστατικά  που θα είχαν προαναγγελθεί, και η πραγματική απόδειξη της αυστηρής αναγκαιότητας κάθε συμβάντος θα ήταν προσιτή σε όλους. Τότε δεν θα έμενε καμιά αμφιβολία ό,τι όσο κι αν η ροή των πραγμάτων παρουσιάζεται σαν καθαρά συμπτωματική, βασικά δεν είναι.
• Γιατί κατά βάση κάθε ατομικότητα είναι ένα συγκεκριμένο σφάλμα,ένα παραπάτημα, κάτι που καλό θα ήταν να μην είχε υπάρξει, και μάλιστα η διώρθοση αυτού του λάθους είναι ο ουσιαστικός σκοπός της ζωής.
• Όσο κι αν η ροή των πραγμάτων παρουσιάζεται σαν καθαρά συμπτωματική, βασικά δεν είναι. Πιο πολύ όλες οι συμπτώσεις, τά εικῆ φερόμενα, τα τυχαίως συμβαίνοντα, (εῖμαρμένη), της οποίας η σύμπτωση είναι απλό εργαλείο. Η προσπἀθεια της μαντικής ήταν από πάντα να ρίξει μια ματία στην ειμαρμένη.
• Στα χρόνια της νιότης, αυτό που μας καθηλώνει είναι η εξωτερική εμφάνιση των πραγμάτων, ενώ στα ώριμα χρόνια είναι το στοχασμός, γι' αυτό και τα νιάτα είναι η εποχή της ποίησης, ενώ η μεγάλη ηλικία είναι η εποχή της φιλοσοφίας.
• Όταν μια γνώμη φτάνει σ αυτό το βαθμό αποδοχής η συγκατάνευση αποτελεί πλέον καθήκον. Από το σημείο αυτό και στο εξής οι λίγοι που είναι ικανοί να κρίνουν θα σιωπήσουν. Μιλούν μόνο όσοι είναι παντελώς ανίκανοι να σχηματίσουν οποιαδήποτε γνώμη ή κρίση , αφού παπαγαλίζουν απλώς τις απόψεις των άλλων. Ωστόσο υπερασπίζονται τις συγκεκριμένες απόψεις με υπερβάλλοντα ζήλο και μισαλλοδοξία, καθώς αυτό που απεχθάνονται στους ανθρώπους με διαφορετικό τρόπο από το δικό τους δεν είναι τόσο οι διαφορετικές τους κρίσεις, όσο η τόλμη να θέλουν να σχηματίσουν τη δική τους άποψη. Εν ολίγοις , ελάχιστοι είναι ικανοί να σκεφτούν, όλοι όμως θέλουν να έχουν άποψη. Συνεπώς δεν απομένει παρά να ενστερνιστούν έτοιμες απόψεις άλλων αντί να σχηματίσουν τις δικές τους.
• Σύμφωνα με όλα αυτά μπορούμε να δούμε τη ζωή σαν όνειρο και το θάνατο σαν αφύπνηση. Η ζωή και τα όνειρα είναι σύλλα ενός και του αυτού βιβλίο-Ο κόσμος της βούλησης.Το διάβασμα της μια σελίδας μετά την άλλη ονομάζεται πραγματική ζωή. Όταν όμως η ώρα της αναγνώρησης(η ημέρα) έχει φτάσει στο τέλος της και έρχεται η ώρα της σχολής, αρχίζουμε χωρίς καμία σειρά και τάξη πότε εδώ και πότε εκεί, πότε στη μία σελίδα και πότε στην άλλη: συχνά πέφτουμε σε κάτι που έχουμε ήδη διαβάσει, ή σε κάτι άγνωστο, πάντα όμως από το ίδιο βιβλίο.
• 1.Σε βάθος χρόνου μια κοινώς αποδεκτή γνώμη χάνει την ισχύ της, διαφορετικά θα έπρεπε να αποκαταστήσουμε όλες τις παλαιότερες λανθασμένες απόψεις που κάποτε θεωρούνταν ως κοινά αποδεκτές αλήθειες. Για παράδειγμα θα έπρεπε να επαναφέρουμε το σύστημα του Πτολεμαίου ή να καθιερωθεί ξανά ο καθολικισμός στις προτεσταντικές χώρες.
  2.Το ίδιο αποτέλεσμα έχει και η φυσική απόσταση, αλλιώς μια συναφής κοινώς αποδεκτή γνώμη των υποστηρικτών του βουδισμού, του χριστιανισμού και του Ισλάμ, θα τους έφερνε σε δύσκολη θέση
  Άρτουρ Σοπενχάουερ – Η τέχνη να έχεις πάντα δίκιο
• Ψυχολογία.Η επιρροή του Σοπενχάουερ ήταν πιθανόν πιο έντονη πάνω στην πραγμάτευση του για την ψυχολογία του ανθρώπου παρά πάνω στη σφαίρα της φιλοσοφίας. Οι φιλόσοφοι μέχρι τον Σοπενχάουερ δεν είχαν εντυπωσιαστεί από την πιέση που ασκεί το σεξ πάνω στον ανθρώπινο ψυχισμό, αλλά ο Σοπεάουερ αναφέρθηκε σ’ αυτό και σε συναφή θέματα εκτενώς:…ο καθένας πρέπει να μένει έκπληκτος που ένα πράγμα [σεξ] το οποίο παίζει έναν τόσο σημαντικό ρόλο στην ανθρώπινη ζωή έχει μέχρι τώρα πρακτικά παραμεληθεί από το σύνολο των φιλοσόφων, και στέκει μπροστά μας σας σαν ανεπεξέργαστο και ακατέργαστο υλικό. Έδωσε όνομα σε μία δύναμη εντός του ανθρώπου, η οποία, όπως ο Σοπενχάουερ διαισθανόταν, σταθερά επικρατούσε έναντι της λογικής: τη Βούληση του ζην (Wille zum Leben) και την όρισε ως μια εγγενή ώθηση εντός των ανθρώπινων όντων, και των πλασμάτων γενικά, να παραμείνουν ζωντανοί και να αναπαραχθούν. Ο Σοπενχάουερ αρνούνταν να εκλάβει την αγάπη ως κάτι ασήμαντο ή τυχαίο, αλλά αντίθετα την εξέλαβε ως μια αστείρευτη δύναμη που κείτονταν αθέατη εντός της ανθρώπινης Ψυχής αλλάζοντας δραματικά τη μορφή του κόσμου.
• Είναι πολύ περίεργο που η γενική απήχηση μιας γνώμης έχει για τους ανθρώπους τόση βαρύτητα. Η ίδια τους η εμπειρία είναι σε θέση να τους διδάξει πως η αποδοχή μια γνώμης γίνεται ακριτα και είναι αποτέλεσμα μίμησης. Παρόλα αυτά οι ίδιοι δεν το αντιλαμβάνονται ποτέ, καθώς δεν κατέχουν αυτογνωσία . μόνο οι εκλεκτοί σύμφωνα με τον Πλάτωνα : ‘ τις πολλοίς πολλά δοκεί» , που σημαίνει πως ο κόσμος μπορεί να σκέφτεται αμέτρητες ανοησίες, και δεν είναι δυνατό ν ασχοληθούμε με όλες.
• Για να μιλήσουμε με σοβαρότητα η γενική απήχηση μιας γνώμης δεν αποτελεί απόδειξη. Στην πραγματικότητα, δεν καθιστά καν πιθανή την ορθότητά της.
• Όσο μεγαλώνουμε, ζούμε με όλο και λιγότερη συνείδηση. Τα πράγματα έρχονται και παρέρχονται χωρίς να μας κάνουν εντύπωση· σαν ένα έργο τέχνης που το έχουμε δει χιλιάδες φορές: κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε και μετά δεν ξέρουμε αν το έχουμε κάνει ή όχι. Και καθώς η ζωή γίνεται όλο και πιο ασυναίσθητη, επιταχύνεται και η γενικότερη ασυνειδησία, οπότε η ζωή περνάει όλο και πιο γρήγορα.
• Η ηθική θεωρία του Σοπενχάουερ πρότεινε ότι υπάρχουν τρία κύρια ηθικά ελατήρια: συμπόνια, μοχθηρία και εγωισμός. 
  Η συμπόνια είναι το κύριο κίνητρο της ηθικής έκφρασης. 
  Η μοχθηρία και ο εγωισμός είναι εκφυλισμένες εναλλακτικές ηθικές εκφράσεις.