Από τον ΓΙΩΡΓΟ ΚΙΟΥΣΗ g.kiousis@eleftherotypia.net
Πίστευε στον δημοκρατικό σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Σπούδασε κινηματογράφο στη Ρουμανία επί Τσαουσέσκου, από το 1977 έως το 1982. Μαθητής σε μία από τις σημαντικότερες σχολές του κινηματογράφου στον κόσμο. Χαρακτηριστικά της ρουμανικής σχολής κινηματογράφου είναι η βαθιά γνώση της λογοτεχνίας, η επαφή με όλα τα πρωτοποριακά ρεύματα του κινηματογράφου, η συνεχής πρακτική άσκηση, η δοκιμασία σε σκληρές φυσικές, ψυχολογικές και κοινωνικές συνθήκες (λ.χ. γυρίσματα σε φυλακές, ψυχιατρεία, νεκροτομεία, αναμορφωτήρια, εργοστάσια, ανθρακωρυχεία), ο συνδυασμός της ρουμανικής παράδοσης του παραλόγου και του σουρεαλισμού με το ρεαλισμό. Μιλάμε με τον πατέρα Πέτρο Μινώπετρο, εδώ και έξι μήνες υπεύθυνο της Κινηματογραφικής Λέσχης της Αρχιεπισκοπής, Μεγάλου Βασιλείου 15, Ρουφ.
- Ποιος ο στόχος σας;
«Ο διάλογος των ένθεων με τους άθεους και τους αγνωστικιστές. Η συνάντηση της ορθόδοξης θεολογίας με το χώρο των επιστημών και των τεχνών μέσα από την τέχνη του κινηματογράφου. Εν γένει ο διάλογος της Εκκλησίας με την κοινωνία. Στην ταινιοθήκη υπάρχει η δυνατότητα για μια θεολογική μαιευτική, δηλαδή πρώτα να λένε οι ίδιοι οι θεατές τις ερμηνείες τους για την ταινία, και σταδιακά μέσα από την πολυφωνία τους να χτίζεται ο θεολογικός χαρακτήρας της ερμηνευτικής».
- Τι κοινό έρχεται εκεί;
«Επιστήμονες, συγγραφείς, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, σινεφίλ, ιερείς, εργάτες».
- Σινεφίλ;
«Για την αγάπη μου στο σινεμά ευθύνεται το "Κραυγές και ψίθυροι" του Ινγκμαρ Μπέργκμαν. Ηταν η αρχή του ταξιδιού στη ζώνη της ανθρώπινης περιπέτειας και του κόσμου».
- Ντοκιμαντέρ;
«Εχω κάνει γύρω στα σαράντα, μεταξύ των οποίων τα εξής: "Κυνηγοί του Ουράνιου Τόξου" (1986), "Η Ιστορία του Μιούζικαλ στον Κινηματογράφο" (1988), "Βυζαντινοί Ψαλμοί και Εικόνες" (1987), "Διονυσιακά δρώμενα στη Μακεδονία" (1988)».
- Η ιεροσύνη;
«Καθοριστική ήταν η συνάντησή μου στην παιδική μου ηλικία με έναν ιερέα διανοούμενο που με εισήγαγε στη θεατρικότητα του τυπικού και ανταποκρίθηκε στα μεταφυσικά ερωτήματα της εφηβείας μου όχι μέσα από κατηγορηματικές απαντήσεις, αλλά μέσα από ερωταποκρίσεις που οδηγούσαν σε καινούργιες απορίες. Μετά, το παράδειγμα της προσφοράς και της συμμετοχής στο μαρτύριο που βίωσαν οι άνθρωποι της Ανατολικής Ευρώπης κατά την περίοδο του υπαρκτού σοσιαλισμού. Στην Ελλάδα με επηρέασε το υπόδειγμα του π. Σταμάτη Σκλήρη, ιερέα, ζωγράφου και στοχαστή, που μέσα από τη μαθητεία μου κοντά του μυήθηκα στη χάρη, τη μυστική εμπειρία και την τέχνη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, καθώς και στην ευαισθησία, τη γενναιοδωρία και την πλαστικότητα της ιεροσύνης. Επίσης, το παράδειγμα του μητροπολίτη Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνατίου ως ενός ιεράρχη και ανθρώπου του διαλόγου, της ανεκτικότητας, της καταλλαγής, της ελευθερίας και της αγάπης. Μέσα από την προσφορά μου ως λειτουργού, την τέλεση των ακολουθιών, των μυστηρίων και της Θείας Λειτουργίας στο ναό, προσπαθώ να φέρω σε επαφή τους πιστούς και τους αναζητητές με το υπερβατικό και το πνεύμα της ελευθερίας του Τριαδικού Θεού».
- Ο Μίνως Βολανάκης;
«Από αυτόν έμαθα αρχαίο δράμα, ελισαβετιανό θέατρο, ποιητικό θέατρο, αμερικανικό θέατρο Τένεσι Γουίλιαμς. Εμαθα επίσης τη μεγάλη ευθύνη, το βάρος και τη δυσκολία τού να αυτοπροσδιορίζεσαι ως Ελληνας, το να είσαι ανοικτός σε όλες τις πολιτιστικές παραδόσεις του κόσμου, την ελληνικότητα στην οικουμενική της διάσταση, τη διαιώνιση της ύπαρξης του Γένους μέσα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τις ομοιότητες της ζωής του καλλιτέχνη με την ασκητική εμπειρία, την αυτονομία της σκέψης, τις μεθόδους αναζήτησης και τα κλειδιά της προσωπικής σου έκφρασης που δεν θα σε εγκαταλείψουν στην πραγμάτωση του έργου τέχνης».
